Gjuha jone sa e mire... dhe emigrimi
Në fillim mu duk si një shaka pa kripë, personi që ma tha mu duk mëndjemadh, ishte një çik i çuditshëm në fakt, i mbullur në vetvete dhe nuk fliste shumë me të tjerët. Vinte nga Kamboxhia dhe si gjuhë e rrale dhe qe asnjë njëri nuk e kishim dëgjuar, ju lutëm të na thoshte dy llafe. Përgjigja e tij thjesht dhe me një buzqeshje të çiltër ishte që e kishte harruar gjuhën e tij. Kishte rreth 15 vjet në Francë dhe nuk kishte shume kontakte me bashkatdhetarë. Absurde, e pa imagjinueshme si mundet dikush të harrojë gjuhën e nënës. Filluam të talleshim me të, grupi përbëhej me të huaj të tjerë qe kishin pak vite në Francë . Pohimi i tij ishte hapi i parë për t’u parë nga grupi si i çuditshëm ndaj gjithshka që bënte dhe thoshte na dukej deri qesharake.
M’u bënë rreth 10 vjet në Francë dhe ju siguroj që kam ca kohë që mendoj shpesh për kamboxhianin. Sa herë nevrikosem dhe nuk gjej fjalët në shqip, që në një debat, argumentet më të mira vijnë në një gjuhë të huaj, që fjala e duhur në një situatë të caktuar nuk gjendet në fjalorin shqip të kokës time etj etj.
Vazhdimi nesër.