Brassins, Parisi dhe Dashuria
Parisi destinacioni i të dashuruarve por gjithashtu mbase Franca më gjërë, vendin qe e lidhim me dashurinë !
Për ata që nuk e dinë/mbajnë mënd/harruar, dashuria në realizmin socialist ishte vetëm platonike. Mungesa e traditës së dhurimit të luleve, tablotë dhe këngët e kishin zëvendësuar me kallinjtë e grurit, arrave në gushtin e nxehtë dhe . Dhe në fakt vetëm kaq se mëndjet dashuroheshin, trupi ishte i ndaluar..
Me falni se në fakt e kisha me dashurinë në Francë, më shumë me këngëtarin popullor dhe aspak me atdheun dhe më pak me socializmin. Por ç’të bëj ? Kur shikoj gjërat në mënyrë objektive, diku tek objekti janë ato gjërta e jetuara dhe të mësuara.
Pra për të përfunduar me këngëtarin dhe sepse po i marr borxh fjalët e dashurisë për të prezantuar dashurinë alla franceze, po ju prezantoj dy këngët e mëposhtme.
Kënga e parë flet për stolat anash rrugëve dhe çiftet që puthen në to, një imazh sa domethënës i këtij qyteti të dashuruarish dhe dashurisë mendoj. Nuk po i përkthejë duke ju këshilluar këngën dhe sigurisht nëse ka ndonjë vullnetar se është e vërtetë gjithashtu që nuk ja them shumë e talentuar për poezitë( !)
Les amoureux des bancs publics
Les amoureux qui s'bécott'nt sur les bancs publics
Bancs publics, bancs publics
En s'fouttant pas mal du regard oblique
Des passants honnêtes
...
Kënga e dytë, që nuk e përkthej dot se nuk e di ju po unë nuk arrij t’i shqiptoj fjalët edhe një çik të pista në shqip, imagjinoni që të mund t’i shkruaj të zezë mbi të bardhë (ose e kundërta nuk e di me ketë internetin po e humbasim llogjiken fare), himnizon pjesën fizike të dashurisë. Kujdes se kur them himizoj e kam seriozisht, frëngjishtfolësit apo një përkthyes mund ta vërtetojnë.
Fernande
Quand je pense à Fernande
Je bande, je bande
Quand j'pense à Félicie
Je bande aussi
...