Eksperinca ime shqiptaro greke
Mendova që duke shkuar në Greqi do të ndeshja plot bashkatdhetar. Fola vetëm një herë shqip !
Nuk mund të them që ka më pak shqiptar se ndesha rrugëve në një nga qytet më turistike veç nuk munda t’ju drejtohesha pa arsye ! E zonja e barit ku hëngrëm ca herë më pyeti nga vija dhe kur i thashë që jam shqiptare, më tregoi që strehote dy shqiptar me qira në shtëpinë e saj. Në hotelin ku strehohesha, shërbimi në restorant dhe bar sigurohej nga një grup rumunësh (flisnin mes tyre në rumanisht) të rinj dhe jo shumë professional. Pata dyshime për një djalë se mund të ishte shqiptar (i vetmi që fliste greqisht me të tjerët) veç nuk ra rasti të flisja me të. Pati thashetheme që barmani ishte shqiptar por unë pashë vetëm barmane (!).
Kur fola në shqip do më thoni ju? Në një kafe ultraturistike në një liqen të gogëm dhe të këndshëm. Kamarjeri i qeshur bënte shaka me të gjithë klientën (edhe me mua sigurish). As që mund të më shkonte mëndja që ishte një jo grek. Kërkojmë llogarinë, ose më saktë personi tjetër me mua se unë isha e përqëndruar në një lojë të parëndesishme tek celulari. Kamarieri rradhit në gjuhë të jashtme universale çfarë kishim marë (fanta, coca – cola, ice cream) dhe fillon llogaritë. Befas dëgjoj një ‘tre plus gjashtë, nëntë’ në shqip. Dhe aty na u zgjidh gjuha.
Thuhet që shifrat dhe llogaritë janë gjëja e fundit që mund të bëjmë në një gjuhë të mësuar rishtazi?